ضربه سم ستور باد پیمایش
می درخشد شعله خورشید 
بر فراز تاج زیبایش 

تار و پود جامه اش از زر 
سینه اش پنهان به زیر رشته هایی از در و گوهر 
می کشاند هر زمان همراه خود سویی
باد ،  پرهای کلاهش را 
یا بر آن پیشانی روشن 
حلقه موی سیاهش را 
مردمان در گوش هم آهسته می گویند
آه ،  او با این غرور و شوکت و نیرو 
در جهان یکتاست 
بیگمان شهزاده ای والاست 

می ترسم کسی نه خودت را

که دوست داشتنت را از من بگیرد !