قصه ی آن دختر نابینا را میدونی که از خودش تنفر داشت

 که از تموم دنیا متنفر بود

و فقط یک نفر را دوست داشت ؟

دلداده اش را و با او چنین گفته بود :

که اگر روزی قادر به دیدن باشم

حتی اگه برای یک لحظه بتونم دنیا را ببینم

 (( عروس حجله گاه تو خواهم شد ))

و چنین شد :

آمد اون روزی که یک نفر پیدا شد که :

حاضر شد چشمانش را به دختر نابینا دهد

و دختر آسمون را دید و زمین را رودخانه ها

و درختها را آدمیان وپرنده ها را

 و نفرت  از روانش رخت  بربست

دلداده به سراغش آمدو یاد آور وعده ی دیرینش شد

(( بیا و با من عروسی کن ، ببین که سالهای سال منتظرت مانده ام ))

دختر به خود لرزید و به زمزمه با خود گفت :

این چه بخت شومی است که مرا رها نمی کند 

(( دلداده اش هم نابینا بود ))

و دختر قاطعانه جواب داد :

قادر به همسری با او نیست

دلداده  رو  به دگر سو کرد که دختر اشکهایش را نبیند

 و در حالی که از او دور می شد هق هق کنان گفت :

پس قول به من بده که :

    مواظب چشمانم باشی ...

ریزش یک ریز باران ، تند و بی پروا ، سرد و لذت بخش ،

گویی از چیزی میگریزد ،

می هراسد . شاید از ابرهای دلگیر و غمگین ، شاید از سستی بام نیلی رنگ ،

گویی از درد سخن می راند .

به صدای باران گوش کن نغمه هادارد با خود .

فریاد ها می کشد از درد ،از غم .

گاهی لبخند . نغمه ای دارد به آواز بلند پر احساس خوشایند بهار ،

سرودی به بلندای شبدر ها که ای همه زیبایی ، همه شور و شوق و طراوت

همه تقدیم به چشمانت .

بغضی دارد به سنگینی سینه ی سوخته ی کویر .

اشکی به روشنی شبنم صبحگاه .

الهه باران خبری دارد

با بال زدن هایش در آسمانی که نمناک شده از اشک هایش .

خبری شاید مسرت بخش ،

شاید خبر از طوفان دارد آرامش قبل از طوفان را نهیب می زند .

بهتر گوش کن ، خبری از بهار دارد با خود ،

خبر از دیداری نو ، لحظه ی دیدار .

نمی دانم هر چه هست باشد من باران را دوست دارم ...

دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم

دلت را می پویند مبادا شعله ای در آن نهان باشد

روزگار غریبی است نازنین

و عشق را کنار تیرک راهوند تازیانه می زنند
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد
شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد